Χρήστος Κουτσοδήμας

 

(φωτ: από το άλμπουμ του Χρήστου Κουτσοδήμα)

Γονείς του ήταν ο Νίκος Κουτσοδήμας και η Βαρβάρα Δεληγιάννη από τη Καστανιά. Ο πατέρας του είχε τρεις αδερφές, την Αθηνά, την Κωνσταντούλα και τη Γιαννούλα, ενώ η μητέρα του είχε τον Νίκο, τον Κώστα, τον Μήτσο και τη Κατίνα.

Ο ίδιος είχε άλλα δύο αδέρφια, τον Κώστα και τον Παναγιώτη, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε μικρή ηλικία. Τελειώνοντας το δημοτικό ο μικρός Χρήστος έφυγε για το Μεσολόγγι. Εκεί έμαθε την τέχνη του ξυλουργού και ασχολήθηκε με την επιπλοποιία.

Στο μεταξύ το 1948 έγινε επιστράτευση και οι αντάρτες πήραν πολλούς νέους από το χωριό (όσους ήταν κάτω από 40 ετών) και τους έστειλαν στη Προστοβά, τη σημερινή Καλλιθέα στο Αγρίνιο. Μεταξύ αυτών πήραν και τον πατέρα του, Νίκο, ο οποίος πέθανε στις 20 Ιουλίου 1957.

Τότε, ο παππούς μου Χριστόφορος Κουτσοδήμος δούλευε στο Διόνυσο. Στην Αθήνα ήταν επίσης και ο Χρήστος Κουτσοδήμας. Τα δύο ξαδέρφια πρότειναν στον επίσης ξάδερφό τους Χρήστο ( Βαρβαρή )  να κατέβει από το Μεσολόγγι και να εργαστεί μαζί τους. Έτσι κι έγινε.

Δούλεψε στο Φλόκα, στο ΟΑΣΙΣ στο Ζάππειο για κάποιο διάστημα και στο Zonar’s.

 (φωτ: από το οικογενειακό μου άλμπουμ )

                                                      Το εκκλησάκι του Αϊ Λια και η Αγία Τριάδα





(φωτ: Δημήτρης Αλαμπασίνης)

Μετά τη συνταξιοδότησή του, το 1999 περίπου, ανέβηκε στον Τόρνο με τον αγαπημένο του ξάδερφο Χρήστο. Είχαν αποφασίσει ότι πρέπει να κάνουν εργασίες στο εκκλησάκι του Αϊ Λια. Ξεκινούσαν στις επτά το πρωί από το χωριό με όρεξη και με το αμάξι γεμάτο εργαλεία. Άλλαξαν τη σκεπή που ήταν με τσίγκο και έμπαζε νερά και αέρα, έφτιαξαν τα παράθυρα κ.α. Πολύτιμη η βοήθεια των χωριανών. Ο Γεράσιμος έφερνε όλα τα υλικά που χρειάζονταν, πρόκες, καδρόνια, σίδερα. Ο Ηλίας Παλαιός από το Παναιτώλιο έφτιαξε τη πόρτα και ο Θανάσης Λαζούρας τα ηλεκτρολογικά. Τα μάρμαρα για το ιερό, τα έφερε ο π. Κώστας Ραυτογιάννης από το Μεσολόγγι. Επέστρεφαν νύχτα κατάκοποι στο σπίτι τους, όμως κατάφεραν και έκαναν το όνειρο τους πραγματικότητα. Σε ένα μήνα από όταν ξεκίνησαν, το εκκλησάκι ήταν πανέτοιμο και λειτούργησε κανονικά στις 20 Ιουλίου!

Στην Αγία Τριάδα, όπου έκανε επίτροπος για κάποια χρόνια, συντήρησε το ξυλόγλυπτο τέμπλο,το οποίο είναι παμπάλαιο και χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα, τους πολυελαίους, τα στασίδια κ.α.


Ένας άνθρωπος γεμάτος καλοσύνη


(από το ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ το 2011)

Παντρεύτηκε το 1964 την αγαπημένη του Ελένη και απέκτησαν δύο κόρες, τη Βαρβάρα και τη Λαμπρινή. Χάρηκε τέσσερα υπέροχα εγγόνια και γνώρισε τρία δισέγγονα.

Καλοσυνάτος άνθρωπος, ποτέ δεν άκουσα κακή κουβέντα για εκείνον!

Εγώ όταν τον φέρνω στη μνήμη μου, τον θυμάμαι πάντα με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του. Ως και τα μάτια του χαμογελούσαν.

Αν και έχω κάποιες σκηνές που θυμάμαι με εκείνον, είναι δύσκολο να τις αποτυπώσω στο χαρτί. Γράφοντας, μου έρχεται μία πολύ ζωντανή.. Στο σπίτι του στον Τόρνο, όταν παίζαμε, μικρά παιδάκια τότε, με την εγγονή του, Μαριλένα, τα μάτια του έλαμπαν από περηφάνια. Κοίταζε τη γυναίκα του Ελένη στα μάτια κι έλιωνε από αγάπη!!! Το γράφω σαν να το ζω τώρα. Σκεφτείτε πόσο αληθινό ήταν όλο αυτό για να το θυμάμαι τόσα χρόνια μετά..

Κοιτάζω το ρολόι στον τοίχο απέναντι. Είναι αυτό που μας είχε χαρίσει πριν μερικά χρόνια. Όλοι έχουμε στο σπίτι μας ένα ξύλινο ρολόι φτιαγμένο από εκείνον. Ήταν το μεράκι του..

Η ώρα πέρασε. Πρέπει να γράψω κάτι ακόμα για να κλείσω αυτό το αφιέρωμα..

Νομίζω δε χρειάζονται πολλά.

      Ευγενής, πράος, αξιοπρεπής, με σπάνια καθαρή ψυχή.

Αυτός ήταν ο παππούς Χρήστος

 

                                                                                           Φωτεινή Μπούτα