ΚΩΣΤΑΣ ΧΡΗΣΤΟΥ ΒΑΣΤΑΚΗΣ ( 1934 - 2020 )

'Αλλη μία συνοικία της Καστανιάς, η Καστανούλα, η τελευταία, που μέχρι πρόσφατα είχε μείνει με τον τελευταίο της κάτοικο, ερήμωσε πια οριστικά, αφού ο Κώστας Χρ. Βαστάκης από χθες, 26/11/2020, πήρε το μεγάλο ανηφορικό ταξίδι για τους ουρανούς, να ανταμώσει με τόσα αγαπημένα του πρόσωπα, που τα περισσότερα τα είχε στερηθεί βίαια και πρόωρα. Νοσηλεύτηκε για σύντομο διάστημα στο Νοσοκομείο Λαμίας.Είχε γεννηθεί το 1934 και δοκίμασε στη ζωή του πολλές δυσκολίες, απώλειες και στερήσεις. Όμως είχε διατηρήσει μια μοναδική γλυκύτητα και ανθρωπιά. Πρόσφερε τις υπηρεσίες του ως καλός, πρόθυμος και αξιόπιστος εργάτης στους συχγωριανούς του εξοικονομώντας τα προς το ζην για την οικογένειά του. Ήταν πολύ συμπαθής σε όλους μας. Δεν ξενιτεύτηκε, έμεινε εκεί πιστός φύλακας στα πατροπαράδοτα. Τα τελευταία χρόνια υπέμεινε με καρτερικότητα, ως άλλος Ιώβ, την απώλεια πολύ αγαπημένων του προσώπων, της συζύγου, δυο γιων του, αδελφού και νύφης... Οι φωτογραφίες τους του έκαναν τη μοναδική συντροφιά εκεί στην Καστανούλα.Ο αποχαιρετισμός του θα γίνει σύμφωνα με τα όσα ορίζουν οι συνθήκες των δύσκολων ημερών που διανύουμε, 27/11/2020 και ώρα 15:00, στο Κοιμητήριο Καστανιάς.Απευθύνουμε τα θερμά μας συλλυπητήρια στις οικογένειες των παιδιών του και των λοιπών συγγενών του, κόρες, νύφες, εγγόνια, δισέγγονα, αδέλφια και ανίψια. Καλό σου ταξίδι, μπαρμπα-Κώστα, καλή σου ξεκούραση στον Παράδεισο, αιωνία σου η μνήμη.
ΟΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ Η ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΑΝΤΛΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΖΑΧΑΡΙΑ ΖΗΝΕΛΗ.      ΤΟΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΘΕΡΜΑ ΓΙΑ ΤΗ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥΣ.

Πολύ στενάχωρη η είδηση του θανάτου του παππού Κώστα, μου θύμισε ένα γεγονός. Κάποιο καλοκαίρι, πριν 3-4 χρόνια συναντώντας τον ψωμά των χωριών και ρωτώντας τον για τη Καστανούλα αν υπάρχει κάποιος εκεί, μου απαντά ''είναι μόνο ένας κάτοικος, ένας παππούς, ο Κώστας και ακόμα και για έναν άνθρωπο, εγώ θα περάσω να του αφήσω ψωμί και γάλα''.
Πλέον η εικόνα των έρημων χωριών είναι αποκαρδιωτική.  Σκεπτόμενη όλους τους ηλικιωμένους που λόγω προβλημάτων υγείας δε δύνανται να πάνε στο τόπο τους, με πιάνει μια μελαγχολία. Τα χωριά μας είναι πλεόν μια δυνατή ανάμνηση για εκείνους. Ας προσπαθήσουμε, όσο μπορεί ο καθένας,  να την κρατήσουμε ζωντανή μέσα από εικόνες και κείμενα, μέσα από αγάπη έμπρακτη προς τον τόπο μας και χωρίς να τη θεωρούμε χαμένη υπόθεση. Κι αν τα χωριά μας εγκαταλείφθηκαν και ερήμωσαν, εμείς ως νέοι ας κρατήσουμε τις αξίες που διδαχθήκαμε. Να τα επισκεπτόμαστε συχνά και να προσφέρουμε χωρίς αντίκρισμα. Έτσι απλά.