Ξεκινώντας το ταξίδι από την Αθήνα στον Τόρνο, πολλές φορές σκέφτομαι ότι στην πόλη χανόμαστε στον θόρυβο, αποπροσανατολιζόμαστε και απομακρυνόμαστε από αυτά που έχουμε μέσα μας, από εκείνα που έχουν σημασία και που είναι αυτονόητα. Κυνηγάμε ανηλεώς χρόνο, χρήμα, στόχους.
Φτάνοντας στον προορισμό μου όμως, δε χάνω την ευκαιρία να αποτυπώσω το απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο στο φακό μου. Κρατώντας την κάμερα μου κάθε φορά νιώθω πως με βαραίνει μια ευθύνη απέναντι στον ίδιο μου τον εαυτό και στο κοινό που θα με παρακολουθήσει, να δείξω την αλήθεια όπως είναι χωρίς να παρέμβω σε αυτήν. Πολλές φορές έχω νιώσει μπερδεμένη όταν φωτογραφίζω, δε μπορώ να καταλάβω αν αυτό που μπαίνει στην κάμερά μου αποτυπώνεται όπως το ζω εκείνη τη στιγμή. Αρκετές φορές οι αμφιβολίες βγαίνουν αληθινές, γιατί όπως και να ‘χει το ταξίδι σαν έννοια είναι μεγαλύτερο από τον καθένα μας. Τα περισσότερα πράγματα δεν τα παίρνεις εσύ, σου τα δίνει εκείνο. Τυχεροί όσοι το έχουν καταλάβει!

 Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι ένα δείγμα από το προσωπικό μου αρχείο και είναι τραβηγμένες στο κατάλληλο μέρος, την κατάλληλη στιγμή.