‘’Φωτεινή   ματιά’’
                                                    Η επίσκεψη μου στη γιαγιά Γιαννίτσα
Μετά από κάποιο καιρό απουσίας από τον Τόρνο, η γιαγιά Γιαννίτσα ήρθε και πάλι στο αγαπημένο της χωριό!! Οι συγχωριανοί περίμεναν πως και πως για να τη δουν, να μάθουν νέα της. Έτσι κι εγώ, αφού βρισκόμουν στο χωριό δε γινόταν να μη πάω να τη δω. Το Σάββατο 31 Αυγούστου την επισκέφθηκα στο σπίτι της.
Η χαρά έκδηλη στο πρόσωπό μου, που μετά από αρκετό καιρό κατέβαινα και πάλι το μικρό δρομάκι για να φτάσω στο σπίτι της. Εκεί ήταν ο γιος της, Σπύρος, η αδερφή της, Ελένη και ο γαμπρός της, Γιάννης.  Η γιαγιά με υποδέχτηκε με τόση αγάπη και συγκίνηση!


Καθίσαμε στο μπαλκόνι και με θέα όλο το χωριό, απολαύσαμε το καφεδάκι μας και το γλυκό κουταλιού, περγαμόντο, εξαιρετικά γευστικό και φτιαγμένο από τα χέρια της γιαγιάς.
Η ενέργειά της με ενθουσίασε, παρά την ηλικία της, 88 χρονών, που την έβλεπα να ανεβοκατεβαίνει τα σκαλιά, να είναι σε μια εγρήγορση, λες και ξανάνιωσε μόλις ήρθε στον τόπο της. Τη χαρά στα μάτια της δε μπορώ να την περιγράψω, αλήθεια!
Η επίσκεψη αυτή μου έφερε εικόνες από τα παιδικά μου χρόνια, αναμνήσεις από το σπίτι αυτό, τότε που ζούσε και ο συγχωρεμένος άντρας της, Μήτσος. Τότε καθόμασταν το χειμώνα δίπλα στο τζάκι, τρώγοντας καρυδάκι και κάστανα και το καλοκαίρι στο μπαλκόνι ακούγοντας το ράδιο και απολαμβάνοντας υποβρύχιο βανίλια με παγωμένο νερό!! Τότε οι πεζούλες καλλιεργούνταν και ο παππούς Μήτσος με το καπελάκι του τις ανεβοκατέβαινε με τόση ευκολία. Ήταν ένας δραστήριος άνθρωπος...
Γυρνώντας στο σπίτι μου, κάθισα στο μπαλκόνι απολαμβάνοντας τη θέα απέναντι. Το σπίτι της γιαγιάς και πάλι ανοιχτό, ρούχα απλωμένα, άνθρωποι μέσα σε αυτό..

 Όταν συναντώ ανθρώπους που μου έχουν λείψει νιώθω μια θετική αύρα να με διαπερνά. Ιδίως ανθρώπους μιας άλλης εποχής , πολύ πιο δύσκολης και απαιτητικής..
Τελικά τα απλά είναι και τα πιο πολύτιμα. Μια επίσκεψη ας πούμε...